Dag 2: Een koude start
Na een koude nacht zat vanmorgen alles onder de rijp, maar het warmde het snel op. De zon droogde de tent en mijn wasje van gisteren. Mijn nieuwe slaapzak deed wat ie moest doen: ik heb warm geslapen. Vandaag rijd ik over de Veluwe naar de Achterhoek. Ik kom o.a. door Doesburg, een leuk stadje waar ik de afgelopen 40 jaar veel vaker langs ben gekomen tijdens fietsvakanties.
Assel - Doesburg
Het was vanmorgen heel prettig op camping Westerwolde in Assel. De zon zorgde al snel dat het uit de wind heel lekker was. Iedereen zocht die luwte-plekjes op en dat maakte dat het daar heel gezellig was. Allemaal buitenmensen bij elkaar. Het maakte dat ik langer bleef dan ik me voorgenomen had. Tegen kwart voor twaalf vertrok ik pas. De temperatuur was zo aangenaam dat ik besloten had mijn blote benen voor het eerst dit jaar aan de zon te laten zien. Dat beviel prima.
Na een kilometer of twee rijden had ik kort zicht op een groene plek in het bos. Ik zag er iets lopen wat ik niet meteen herkende en ik besloot even terug te rijden. Dat bleek een goede beslissing. Er graasde een groep edelherten. Ik maakte een foto, maar de afstand was eigenlijk te groot voor een mooie foto. Ik probeerde dichterbij te komen. Ik dacht dat me dat wel zou lukken, want de herten keken niet op of om. Dat viel tegen, al snel hadden ze me door en keken ze met z’n allen mijn kant op. Ik besloot ze met rust te laten en terug te lopen naar mijn fiets.
Bij Hoog Buurlo reed ik richting de hei over een mooi fietspad. Er waren meer mensen die vonden het mooi weer was: er werd veel gefietst. Op de camping had ik het geluid van schieten gehoord en dat geluid werd nu sterker. Het fietspad ging vlak langs het schietterrein van de Harskamp. Net als gisteren bleek ik de wind weer tegen te hebben, windkracht 3, en op de hei was weinig beschutting. Toen ik na de hei door Hoenderloo kwam, waren de terrasjes al goed bezet. Iedereen genoot van het mooie weer.
Via een nieuwe route naar Doesburg
Van Hoenderloo naar De Woeste Hoeve ging lekker vlot. De weg loopt door het bos en daardoor had ik geen last van de wind. Vanaf De Woeste Hoeve had ik een route gepland over de Veluwe, via paden die ik nog niet eerder gereden had. (Ik maak mijn routes met Komoot: komoot.com) Ik reed voor het eerst door het Deerlerwoud en via een tunneltje onder de A50 door. Bij Groenendaal reed ik daarna over een mooi fietspad dat ik al kende. Toen verliet ik het fietspad en reed een mooi breed zandpad op. Na wat zijpaden rechts en links werd het pad steeds slechter te berijden met de fiets. Ik kreeg steeds meer het idee dat ik in een ‘afgesloten’ gebied reed. Het pad werd op een gegeven moment zo mul dat ik af moest stappen en mijn fiets verder moest duwen. Gelukkig duurde dat maar kort. Toen ik uiteindelijk weer bij een verhard fietspad uitkwam, ontdekte ik dat ik inderdaad in afgesloten gebied had gereden. Er stond een groot geel bord met een duidelijke boodschap en onderaan ‘verboden toegang artikel 461 W.v.S.’
Ik vervolgde mijn weg en kwam een paar kilometer verderop het ‘strookje van de dag’ tegen. Een gewoon stukje fietspad, maar deze keer net even anders.
De fietspaden die volgden brachten me naar Ellecom. Daar verliet ik de Veluwe, stak de IJssel over en kwam ik aan in Doesburg. Doesburg is een prachtige historisch stadje. Ik was van plan daar wat foto’s te maken, maar dat heb ik niet gedaan. Ze waren in het centrum bezig met het opnieuw aanleggen van de bestrating: veel afzettingen met hekken en lint. Niet erg fotogeniek!
Mijn maag vertelde me dat het al een tijdje geleden was dat ik ontbeten had; ik besloot een restaurantje op te zoeken. Het werd Chinees restaurant Xiang Man. Qua interieur was het een gedateerd restaurant, maar het eten was er heerlijk. Toen ik na het eten afrekende, mocht ik een pepermuntje van de schaal pakken. “Pak er maar twee, ook eentje voor onderweg.” Ik verliet met een grote glimlach het restaurant.
De rit naar Groenlo was anders dan ik verwacht had. Van fietstochten uit een ver verleden was me de kleinschaligheid van het landschap bij gebleven. Daar heb ik dit keer heel weinig van gezien. De route ging deels over doorgaande wegen en deels over smalle gravelfietspaden. Even voorbij Hoog Keppel reed ik door een klein bos met beuken. En wat ik gisteren bij Apeldoorn niet zag, was hier wel het geval. Niet ver van elkaar stonden twee beuken in blad. Jong, slap, lichtgroen blad. Verser dan vers. Alle andere beuken waren nog bladloos. Als ik zo iets zie, sla ik vaak aan het fantaseren. Zouden bomen ook een eigen wil hebben? Wat maakt dat de ene boom wel open gaat en alle andere bomen nog niet? Heb je ongeduldige bomen of optimistische? Zouden bomen contact met elkaar hebben? En hoe gaat dan zo’n contact over ‘opengaan’? Wie weet hebben deze bomen wel tegen de rest gezegd: “Nou wij doen het toch!”
De laatste 10 kilometer
De laatste 10 kilometer naar Groenlo waren mooi. Smalle gravelpaadjes door een mooi beekdallandschap. Er waren vaak vissen te zien in het water. Het gebied rond de beek bestond voor een deel uit natte weidegebieden. Het zou mij niet verbazen als hier over een poosje veel orchideeën te zien zijn.
De laatste kilometers gingen langs een grotere beek: de Slinge. Ik was verbaasd over het verloop in deze beek: het water stroomde behoorlijk en er waren regelmatig kleine stroomversnellingen te zien.
Na aankomst op een fijne boerderijcamping even buiten Groenlo heb ik mijn tentje opgezet en lekker gedoucht. Mijn benen waren nog even wit als vanmorgen, er was geen verschil te zien tussen dat wat vandaag bloot of bedekt geweest was.
Strookje van de dag
Het strookje van de dag is dit keer geen foto. Ik heb er geen foto van, maar wel een filmpje. Het was een spannend stukje, maar ik had het idee dat de risico’s te overzien waren.
Routekaartje
