Dag 16: Haus am See en afsluiting van de tocht
Vandaag was een half dagje, tenminste voor mijn tocht naar Berlijn. De dag begon met een klusje voor Annet. Daarna reed ik door naar het centrum van Berlijn. Eerst naar het Hauptbahnhof om tickets te kopen voor de terugreis, daarna na de Brandenburger Tor. Die laatste plek zag ik als de afsluiting van deze tocht naar Berlijn.
Haus am See
Gistermorgen had ik een informatiebordje gezien met daarop de tekst: Haus am See. Ik herinnerde me dat Annet daar een boek over gelezen had. Ik besloot Annet even te bellen. Het huis waar dit bordje naar verwees bleek niets met het boek te maken te hebben. Gisteravond appte Annet het adres van het ‘echte’ Haus am See, in werkelijkheid het Alexander Haus geheten. Het bleek een paar kilometer van de camping te liggen. De eerste opdracht voor vandaag was dan ook het vinden van het Alexanderhuis. Adres: Am Park 2 in Potsdam.
Dat bleek een eenvoudig klusje te zijn. Het adres lag zo goed als op de route. Ik had een statig huis verwacht, maar dat was niet het geval. Toen ik Annet de foto’s appte die ik van het houten huis had gemaakt, reageerde ze enthousiast: ‘Ja leuk, ik herken het uit het boek!’
Naar het centrum
De kilometers naar het centrum waren niet de mooiste van mijn tocht. De route ging hoofdzakelijk over een fietspad langs een drukke weg. Toen ik dichterbij het centrum kwam, zag ik steeds meer politie op straat en waren er wegen afgezet voor auto’s. Het was voor mij daardoor makkelijk doorrijden. Het bleek niet voor mijn aankomst te zijn; er waren klimaatactivisten bezig met acties.
Wachten voor rode verkeerslichten was niet meer nodig, ik kon overal doorrijden. Ik vond dat eerst lastig. Er stond een agent vlakbij het stoplicht en toen we oogcontact maakten, gaf hij aan dat ik door kon rijden. Omdat ik zo snel mogelijk een treinkaartje wilde kopen voor de terugweg, inclusief een kaartje voor mijn fiets, volgde ik eerst de bordjes naar het Hauptbahnhof. Het centraal station van Berlijn is een prachtig glazen gebouw. Ik vond geweldig om er met mijn fiets naar binnen te lopen en de roltrap te nemen. De ticketverkoopservice zat op de eerste verdieping. Ik was niet de enige die een kaartje wilde. Ik kon een nummer trekken, er waren nog 24 klanten voor me. Een half uur later had ik mijn kaartjes en kon ik verder naar de Brandenburger Tor.
Brandenburger Tor en het Holocaust monument
Het laatste stukje van het station naar de ‘Tor’ stelde qua afstand niet veel voor. Maar voor mij was het een bijzonder stukje. Ik was me zeer bewust van het halen van dit doel. Ik had maanden geleden besloten deze tocht te gaan rijden en nu was ik er. Ik had het ongetraind gereden en mijn lijf kon het zo maar doen. Ik had genoten van alles wat er onderweg te zien was en nu was het klaar. Ik realiseerde me dat ik een bevoorrecht mens ben.
Vlakbij de Brandenburger Tor is het Holocaust monument. Een toeristische trekpleister van jewelste: er staan veel bussen met opdrukken van reisorganisaties en er worden veel rondleidingen gegeven. Ik heb een poosje staan luisteren naar een Joodse gids die zijn verhaal vertelde aan een groep. Ik verstond geen woord van zijn verhaal, maar werd gegrepen door zijn gepassioneerde manier van vertellen.
Terwijl ik stond te luisteren kwam er een Nederlandse gids aan met een groep Nederlanders, allemaal op een zelfde kleur fiets. Ze zetten hun fietsen neer en de gids begon zijn verhaal: ‘Je fiets niet op slot zetten, ik blijf bij de fietsen. Kijk rustig rond, maar klim niet op de stenen.’ Daarna hield hij z’n mond. Ja, zo kan het ook.
Strookje van de dag
Dit stukje Kopfsteinpflaster is het laatste strookje van de dag. Het aankomen op deze plek was erg leuk, maar het was niets geweest zonder de tocht die eraan vooraf ging.
Routekaartje
