Dag 12: the day after en de wind was vandaag mijn beste vriend
Ik had vandaag het ‘day after’-gevoel. Ik was sloom en niet bepaald efficiënt. Uiteindelijk reed ik om half elf de camping af en ik reed meteen de verkeerde kant op. De rest van de dag reed ik wel goed en ik had het voor het eerst deze vakantie voor de wind.
Thale - Strassfurt
Vandaag nam ik afscheid van de Harz. Ik reed nog door een gebied dat glooide, maar echte beklimmingen waren er niet meer. De silhouetten van bergen lagen achter of rechts naast me. Ik merkte ook dat ik in het voormalige Oost-Duitsland fietste. Dat was gisteren al begonnen, maar vandaag was het onmiskenbaar. Het was de combinatie van hele grote akkers en kleine rommelige weitjes en bosjes. En in die kleine rommelige gebiedjes, vaak rond dorpjes, hoorde ik de nachtegaal. Voor de eerste die ik hoorde ben ik even gestopt. Het beestje zong zo virtuoos. Daarna ben ik doorgereden, want anders was ik nu nog in dat gebied geweest. Ik heb er zoveel gehoord!
Er was nog iets veranderd. Elk dorp of plaats had wegen met Kopfsteinpflaster. Mooi om te zien, maar het fietste vreselijk. De stenen in dit wegdek kunnen heel verschillend van vorm of grootte zijn en de ruimte tussen de stenen en het onderlinge hoogteverschil maken het tot een fietsdramawegdek.
Ik kwam nog iets tegen wat een mooi voorbeeld is van de rommeligheid die je hier ziet. De route kruiste vandaag een kleine beek. Zo’n honderd meter voor die beek splitste het pad zich. Voor de duidelijkheid, ik wist niet dat er een beek was, die lag uit het zicht achter wat bosjes. Het was niet duidelijk of ik het linkse of het rechtse pad moest kiezen. Ik koos links. Het pad liep nog even door en toen stond ik voor een brug. Ik kan beter zeggen: ik stond voor iets wat vroeger een brug was geweest. Ook hing er een groot waarschuwingsbord. Ik reed terug om het rechtse pad te nemen. Dat bleek over een ‘nieuwe’ brug te gaan. Ik heb nieuwe tussen aanhalingstekens gezet, want deze brug zag er ook uit alsof hij al jaren oud was. Het pad naar de tweede brug was niet meer dan een kapotgereden stuk weiland. Dus wel een ‘nieuwe’ brug, maar geen fatsoenlijk pad er naar toe!
Donkere wolken
Toen ik zo’n 15 km voor Strassfurt was, zag ik achter mij dat er een weersverandering aankwam. Het was tot nu toe fris vandaag, maar droog. Achter mij zag de lucht er donker en dreigend uit. Je kon er al regenwaaiers in zien. Ook de wind begon sterker te worden. Die wind had ik in de rug en ik ging harder fietsen. Ook omdat de weg iets daalde kon ik makkelijk boven de 30 km/uur rijden. Ik bleef de regen voor tot vlak voor Strassfurt. Daar vluchtte ik een supermarkt in en kocht wat eten. Twintig minuten later was het buiencomplex voorbij. Er was verbazend weinig water uitgevallen. Toen ik buiten mijn toetje zat op te eten -ik ben gek op Duitse toetjes- merkte ik pas hoe koud het was. Ik liep nog in mijn korte fietsbroek. Daar heb ik snel de pijpjes bij aan gedaan.
Toen ik Strassfurt uitreed vormde de donkere lucht de achtergrond voor een mooie foto.
Strassfurt - Bernburg
Mijn einddoel voor vandaag was een camping aan de Saale bij Bernburg. Het was nog zo’n 20 kilometer. Het bleek een heel mooi stukje van de route te zijn. Ik fietste over een ’tweebaans’ betonnen landbouwweg. Op dit soort wegen heb ik ook eens veel langs de Elbe gefietst. Ik kwam langs een mooi kasteel en over een prachtig landgoed en reed op een indrukwekkende manier onder Bundesautobahn 14 door. En soms reed ik ook langs iets heel lelijks. Daar heb ik dit keer een foto van gemaakt. Het was een grote cementfabriek aan de noordkant van Bernburg. Twintig minuten later had ik mijn camping gevonden. Het duurde nog drie kwartier voordat ik de beheerder sprak en ik mijn tent op kon zetten. (Deze camping ging in mei pas echt open).
Strookje van de dag
Zo reed ik onder de A14 door. Ik vind dit soort ongelijkvloerse kruisingen heel leuk én imposant. Dit keer stond de Autobahn op korte pootjes, maar soms ook op hele hoge.
Routekaartje
