Dag 11: Een natte start, de Brocken en veel dalen
Het had de hele nacht geregend en toen ik vanmorgen om half zeven de tent opende en richting de Brocken keek, zag ik alleen maar een grijze lucht. Buienradar vertelde dat het goed zou komen, maar ik was wat teleurgesteld. Het leek gisteren allemaal zo mooi. En toch kwam het goed. Annet zou zeggen: “Dat is het geluk van Geert.”
Het zat wat tegen
Ik was van plan geweest om vanochtend vroeg, zonder bagage, naar de top te fietsen. Bij terugkomst zou ik dan de tent afbreken, mijn spullen inpakken en vertrekken. Maar om 9 uur regende het nog steeds, alleen niet meer zo hard. Veel trekkers pakten hun natte tentje in en vertrokken. Ook mijn beide buurmannen. Ik zag fietsen in de regen niet zitten en ook een bergtop in de wolken trok me niet. Maar om half tien stopte de regen en kreeg ik een beetje hoop, vooral toen even later de top van de Brocken zichtbaar werd. Ik vroeg bij de balie of ik mijn Gepäck ook bij hen achter kon laten. Daar deden ze niet aan. Ik was een paar seconden teleurgesteld, maar dacht toen: Dan fiets ik mét bagage naar boven. Ik pakte snel in en om half 11 had ik alles op mijn fiets, was de zon gaan schijnen en zag ik in de verte de top van de Brocken.
Naar de top
De rit naar de top ging eerst door het plaatsje Schierke en daarna waren er direct borden waarop stond dat de komende 11 kilometer omhoog zouden gaan. Ik merkte dat mijn stemming behoorlijk was omgeslagen. Ik was veel later dan ik gehoopt had, maar ik zou het halen. Het eerst stuk steeg licht. Ik fietste makkelijk naar boven. Toen werd het steiler, maar ik bleef lekker rijden. In een haarspeldbocht zag ik dat een stuk achter mij een racefietser reed. Na een tijdje had die fietser mij nog niet ingehaald. Toen ik achterom keek, zag ik geen fietser meer. Ik voelde me heel sterk; zou ik zo maar naar boven kunnen fietsen? Een paar minuten later fietste de racefietser mij voorbij, het verschil in snelheid tussen hem en mij was behoorlijk. Ik was terug in de werkelijkheid.
De klim was lang en er liepen ook al veel mensen naar boven. Ik vond het fijn dat er soms steile stukken waren van 10-12% en dan weer minder steile stukken van 5-7%. Op die minder steile stukken kon ik wat herstellen. Een paar kilometer onder de top werd ik ingehaald door een hardloper. Ik stond wat te eten en te drinken. Toen ik weer ging rijden zag ik ‘m 100 meter voor mij lopen. Het was nogal deprimerend dat het verschil tussen hem en mij steeds groter werd. Ook werd ik een paar keer ingehaald door mensen op elektrische fietsen. Die hadden wel door dat ik geen e-bike had. Hun complimenten deden me goed en uiteindelijk was ik rond twaalf uur boven. Toen ik het plateau opreed, kwam de hardloper mij tegemoet, hij ging weer naar beneden.
Ik was heel blij dat ik boven was. Het was me gelukt! Maar het was er koud en het waaide er hard. Ik trok snel wat meer kleren aan en maakte een paar foto’s. Het weer was goed, maar het uitzicht was beperkt. Ik vond het heel bijzonder om te merken dat je vanaf deze berg op alles neer keek. Hij was echt een stuk hoger dan alle andere bergpunten.
Toen ik het plateau weer afreed om naar beneden te gaan, zag ik hoe druk het aan het worden was. Er kwamen steeds meer mensen boven. Een eindje onder de top werd ik opeens gegroet door twee wandelaars die naar boven liepen. Het waren mijn buurmannen van afgelopen nacht.
De afdaling via de weg waarlangs ik ook gekomen was, was lastig. Er waren veel wandelaars en mijn snelheid was zonder mijn remmen in te knijpen heel hoog. Mijn navigatie gaf aan dat ik ergens links af moest. Ik had het pad op de heenweg al gezien. Ik was er sneller dan gedacht. Het pad bleek erg hobbelig te zijn. Er lag soms heel veel split en er lagen soms grotere stenen. Het was een (in)spannende afdaling in een bizarre omgeving, waar je alleen de vele staketsels zag die eens groene bomen waren. Ik heb nog even stilgestaan bij een oud informatiebord. Op dat bord werden de lezers welkom geheten in de imposante groene wouden van de Harz. Das war einmal.
Na de afdaling
Na Stadt Elbingerode was het gebeurd met het steile afdalen, er moest weer getrapt worden. Toch bleef de weg vaak lichtjes dalen. Ik was op een brede lange Feldweg terechtgekomen. Die weg reed prima, ik had de wind van achteren en hij daalde nog iets. Tijdens het fietsen hoorde ik doorlopend leeuweriken hoog in de lucht zingen. Deze weg liep kilometers lang door. Ik heb de eindeloosheid van deze weg proberen te vangen in twee foto’s.
De wegen die volgden waren meest onverhard, net als het pad hierboven, maar ze werden smaller. Op een gegeven moment zelfs zo smal dat ik me afvroeg of ik nog wel goed zat. De navigatie gaf aan dat ik links af moest. Er was naar links alleen een vaag spoor door een weiland. Een paar honderd meter verderop zag ik de weg lopen waar ik naar toe moest. Ik besloot niet af te slaan maar gewoon rechtdoor te blijven rijden. Er zou volgens mij nog wel een pad komen. Het pad werd echter steeds minder en er kwam niet nog een zijweg. Er was met spuitverf een groot kruis op het pad gespoten en ik twijfelde nu of ik wel door moest gaan. Toen ik toch doorreed kwam ik uiteindelijk terecht op het terrein van een steengroeve. Het pad, of wat daar nog van over was, hield op.
Ik heb mijn fiets maar eens achtergelaten en rondgekeken of ik hier nog weer netjes weg kon komen. Dat kon. Aan de andere kant van de verhoging aan de linkerkant van de foto liep een karrenpad richtig de weg waar ik naar toe moest.
Het laatste stuk naar Thale
Het laatste stuk van de route naar Thale ging bijna helemaal langs het riviertje de Bode. De Bode is een prachtig slingerend riviertje ingeklemd tussen de bergen. De smalle weg er langs was officieel afgesloten, want er waren wegwerkzaamheden. Ik zag dat maar aan één weghelft gewerkt werd en het was zondag. Ik besloot de hekken te passeren en dat bleek een goede keuze. Een prachtige halve weg bracht me naar Treseburg. Daar heb ik even wat gegeten. Daarna was de laatste klim en de laatste afdaling naar Thale. In Thale reed ik naar de plaatselijke camping.
Strookje van de dag
Er was vandaag veel moois te zien onderweg. Maar de laatste afdaling van de dag bracht me spectaculair naar Thale. 14 % afdaling, via een goede brede en overzichtelijke weg. Daarom is dit deze keer het strookje van de dag.
Routekaartje
